صفحه محصول - تحقیق در مورد اسب

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 7 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏اسب‏ یا ‏اسپ‏ ‏پستانداری‏ است از خانواده ی ‏اکوئیدا‏ است که از دیرباز در زمینه‌های کشاورزی، ترابری و همچنین در جنگ‌ها بسان ابزاری برای حرکت تند و ضربه زدن به سیستم‌های دفاعی دشمن بهره گیری می‌شده است.
‏نام اسب همواره با واژه‌هایی مانند چابکی همراه بوده است. پیشینیان برای اسب‌های خود احترام بسیاری قائل بودند به گونه‌ای که صاحب اسب، نیاکان اسب نژادین خود را تا ۱۲ نسل پشت میدانست و به هنگام مرگ اسبش به شدت غمگین می‌شد.‏[‏نیازمند منبع‏]‏ همچنین اسب را جانوری نجیب نیز می‌شناسند. ولی در هنگام خشم اسب نزدیکی به او بسیار خطرناک است
‏نام چند نوع اسب :
‏باره یا بارگی، به معني مطلق اسب گفته می‌شود و ربطي به باربري ندارد.
‏بالاد و بالاده، به اسب تندرو یا اسب یدکی گفته می‌شود.
‏بوز، به اسب نیله (کبودرنگ) گفته می‌شود.
‏توسن، اسب سرکش را می‌گویند.
‏جُرده، به اسب ‏اخته‏ می‌گویند.
‏چرمه، به اسب سپید یا اسبی که دست و پایش سپید باشد گفته می‌شود.
‏خنگ، اسب سپید را می‌گویند.
‏سمند، اسب زرد را می‌گویند.
‏نَوَند، اسب تندرو را می‌گویند.
‏یَکران، اسب نژاده و نجیب را گویند.
‏عمر خیام‏ در کتاب ‏نوروزنامه‏ نام گونه‌های اسب را چنین بیان می کند:
‏الوس چرمه، سرخ چرمه، تازی چرمه، خنگ، بادخنگ، مگس‌خنگ، سبزخنگ، پیسهٔ کمیت، کمیت، شبدیز، خورشید، گور سرخ، زردرخش، سیارخش، خرماگون، چشینه، شولک، پیسه، ابرگون، خاک‌رنگ، دیزه، بهگون، میگون، بادروی، گلگون، ارغون، بهارگون، آبگون، نیلگون، ابرکاس، باوبار، سپیدزرده، بورسار، بنفشه‌گون، ادس، زاغ‌چشم، سبزپوست، سیمگون، ابلق، سپید، سمند
‏اسب را در ‏پارسی میانه‏ و ‏اوستایی‏ نیز اَسپ (asp‏)می‌گفتند. نامهای بسیاری از بزرگان ایرانی در روزگار باستان دارای پسوند -اسپ بوده است (مانند ‏گشتاسپ‏، ‏ارجاسپ‏، ‏گرشاسپ‏، ‏گشتاسپ‏، ‏جاماسپ‏، ‏لهراسپ‏، ‏ویشتاسپ‏، ‏هیدراسپ‏، ‏بیوراسپ‏، ‏ساتاسپ‏، ‏سیاوش‏ و...)که نشان از اهمیت این جانور در میان ایرانیان است.‏[‏نیازمند منبع‏]‏ در زبان ‏سانسکریت‏ این واژه به ریخت azva‏ بوده که واژه ‏سوار‏ و ‏اسوار‏ نیز در زبان پارسی کنونی از همین ریشه‌اند. اسب برای اولین بار در آسیای میانه که بعدها تورکستان نام گرفت اهلی شده است سپس به دشتهای ایران و راه یافته است. در ایران باستان بویژه دوره هخامنشی اسب نقش بسیار زیادی داشت به اسبهای تربیت یافته پارس می گفتند عرب ها این کلمه را به فارس معرب کرده اند و آن را برای به معنی تیزرو و سوار کار ماهر به کار می برند. اسب حیوانی است که با سرما و شرایط سخت کوهستانی سازگار است بر خلاف شتر که با شرایط گرم و شن زار و سرزمین عربی سازگار بوده است. عربها برای اولین بار در دوره تجارت معروف به رحله شتا و صیف با اسب آشنا شدند و آن را بکار گرفتند. ‏[‏نیازمند منبع‏]
‏تاریخچه
‏تاریخ تکامل اسب ها هنوز به طور دقیق مشخص نمی باشد. به طور مثال, زمان جدا شدن گونه های ‏الاغ‏ (اکووس آسینوس), ‏اسب های وحشی‏ (اکووس فروس) و ‏گورخر‏ ها و اسب های اهلی (اکووس کابالوس) معلوم نیست. همچنین مشخص نیست گونه ی اسب های اهلی حاصل ‏انتخاب طبیعی‏ هستند يا ‏انتخاب مصنوعی‏ توسط انسان. قدیمی ترین فسیل های مربوط به این گونه به هفت هزار سال پیش از میلاد باز می گردند. ابتدا اسب به منظور تهیه ی غذا شکار می شده است, ولی به مرور زمان انسان آن را به فرمان خود در آورد و برای تهیه ی شیر و گوشت, و نیز حمل و نقل, آن را پرورش داد. قدیمی ترین آثار رام کردن اسب ها در اروپای شرقی، شمال ‏قفقاز‏ و ‏آسیای‏ مرکزی یافت شده اند. پرورش و تربيت اسب ها به مرور زمان اهمیت ویژه ای يافت و انسان به ‏درساژ‏ و ‏اصلاح نژاد‏ پرداخت.